Maar wat heb je dan?

'Maar wat heb je dan?'

Als ik mijn opa en oma uitleg dat ik gestopt ben met mijn opleiding is dit de eerste vraag die zij me stellen. En wie stelt dit niet onmiddellijk als een normaal ogende jongeman verteld dat hij niet naar school kan omdat hij het niet meer trekt? Een gevoel van niet te plaatsen verdriet, janken om niets, pruil-lippen om al het slechte in de wereld; het zouden ongenuanceerde omschrijvingen kunnen zijn van wat het is dat ik heb. 'Het werd me allemaal teveel' geef ik vaak als antwoord. En aangezien ik de mensen die dit vragen enkel tegenkom in gemeenschappen vragen ze hierna niet door over 'hoe dat dan wel of niet precies zit'. ' Het werd me allemaal teveel ' a.k.a 'de oplossing' valt alleen door de mand op het moment dat ze mij vragen hoelang ik dan al niet naar school ga. 'Zo'n 4 jaar nu' zou het antwoord zijn maar dat zou enkel aanzetten tot een diepgaande ondervraging over 'hoe het dan wel of niet precies zit'. Hierom antwoord ik dus vaak dat ik een simpele MBO Marketing opleiding aan het doen was maar er nu een jaartje uit ben gestapt.

Je zou denken dat ik nu een stuk verder ben met mijn diagnose en begrijp waarom ik huil als er een blaadje zijn boom verlaat maar niet op mijn geplande stoeptegel landt. Met mijn diagnose ben ik echter nog niet veel opgeschoten, met de manier van omgaan wel wat. Misschien valt mijn manier van omgaan simpelste en wederom mee ongenuanceerd te omschrijven als een oudere man en zijn flaporen. Wanneer de oudere man nog een jongeman was en zijn koorballenlange haar over zijn flappen kon laten hangen viel er mee te leven. Daarna begon het koorballenlange haar langzaam aan te veranderen in een bankierskalend hoofd met enkel wat zij- en achterhaar en werden de oren zichtbaar. Vanaf dat moment moet je er toch mee leren te leven of ze laten opereren maar om nu al aan elektroshock therapie te moeten denken gaat mij te ver.