met een klein voorwoord

Voorwoord:

Ik beschouw 'Dr. Pressionist' als mijn dagboek, een open dagboek.
Ik verwacht van mezelf geen humoristische James Worthy tafarelen, of puberale midlife-crisis onthullende Kluun teksten. Ik schrijf dit voor mij, zoals James ooit voor Polly schreef. Enkel en alleen omdat we allen iets willen van iemand anders, Kluun een kut, James een kut en noem mij dan maar een lul.

Met een klein voorwoord

De plotselinge realisatie van 'het nut van het leven' die ik had op het voetbalveld veroorzaakte een kettingreactie, als domino steentjes stak de ene gedachten de andere aan en stootte de ene traan de andere naar buiten. De klachten begonnen pas invloed op mijn leven te hebben toen ik 12 jaar was. Ik wilde niet meer naar school, zoals ieder ander kind hoor ik mezelf denken. Maar ík wilde echt niet meer naar school. Op school hadden mensen hippe rugtassen, hippe spijkerbroeken en andere hippe dingen waarmee zij hun innerlijk verborgen hielden, hun pijn waarvan ik zeker ben dat iedereen dat heeft. Misschien is het lullig om de kinderen daar de schuld van te geven wetende dat ouders op die leeftijd vaak nog de kleren klaar leggen op bed. 

Ik begon met net te doen of ik lichamelijk ziek was, mijn wekker om vier uur zetten om op de wc te gaan zitten tot je moeder komt vragen of het wel goed gaat. 'Nee, ik heb last van mijn maag', 'Nee, ik moet overgeven maar het komt er niet uit' waren dan meestal mijn antwoorden. Wanneer je gemiddeld zo'n 2 dagen per week mist op school word je natuurlijk met je ouders uitgenodigd voor een gesprek op school. in één schooljaar tijd heb ik meerdere gesprekken gehad met coördinatoren, schoolpsychologen en zelfs met de directeur, maar niemand die ook maar door heeft gehad hoe ik me voelde. Vanaf het moment dat ik voor zo ongeveer alle vakken gemiddeld een 3 stond werd er hulp van een echte professional ingeschakeld. 

'Mevrouw van Belen, aangenaam' zei de vrouw waarmee ik mijn eerste psychologische ervaring had. Of het pijn deed, de eerste keer? Nee, we begonnen rustig, ze had ervaring aan haar boekenkast te zien. De eerste keer werden er honderden vragen naar mijn kop geslingerd met meer variëteit dan dat Jeroen Pauw vrouwen  heeft gehad. Van de vraag 'hoe mijn moeder was bevallen van mij' tot 'hoe gaat het nu met je?', en alles daar tussen in. Zonder enig besef dat ik in de komende jaren een doolhof van psychologen, psychiaters zou bewandelen gaf ik overal een eerlijk antwoord op.

Morgen over mijn eerste gesprekken en eerste diagnose