Het was echter 21 graden warm en ik stond in mijn blauwe tenue op een voetbalveld in Amsterdam. Van het ene op het andere moment gingen mijn gedacht van de bal naar een filosofische inzinking; 'Waarom sta ik hier?', 'Wat is het nut van met 22 man achter een bal aanrennen?', 'Waarom besta ik eigenlijk'? Ik was 9 jaar oud. Deze gedachten van een normaliter een weduwnaar met minstens 67 levensjaren, geven mij op dit moment een gevoel van macht maar daarover later. Op dat moment beangstigde het me en gaf het me een gevoel van onmacht, ik fakete een enkelblessure en verliet het veld.
In de auto naar huis vroeg ik mijn vader over mijn eerder bedachte vragen maar merkte aan zijn antwoorden onmiddellijk dat dit soort diepe gedachten van zijn kant afkwamen. 'Ach joh, daar moet jij je niet mee bezighouden' was zijn exacte antwoord. Vragen stel je normaal om wijzer te woorden door de te krijgen antwoorden, vragen waar je geen antwoorden op krijgt gaan aan je knagen. Deze vragen knagen al sinds mijn 9e aan me, en beginnen me langzamerhand op te vreten. Ik keek mijn vader aan via de achteruitkijkspiegel, fakete vermoeidheid en sloot mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten