Allereerst excuses voor de lange wachttijd in de rij van mijn dagboek.
Het voelde raar om ergens aan te beginnen en anderen mee lastig te vallen. En zoals het een depressionist betaamt trok hij zich terug in het leven zoals het weer buiten nu doet vermoeden.
Reacties van anderen doen mij toch besluiten om het weer enigszins op te pakken, hopelijk wekelijks.
'Jammer dat je niets meer schrijft, maar ik hoop dat het goed met je gaat.' schrijft een lezer mij.
Hier gaat het toch in het hele proces wel een beetje om, zowel voor jezelf als voor de mensen om je heen.
Het is zo jammer dat het zo gaat zoals het gaat, dat je leven bepaald wordt door een depressie of door een angst. Maar zoals de opmerkingen 'kom op' en 'je moet er hard voor werken' mij richting de rails van de trein kunnen brengen kan het zinnetje van mijn lezer mij wegtrekken zoals mijn opa vroeger deed als ik te dicht bij het spoor stond.
Het is niet de eerste en zal niet de laatste keer zijn dat ik een tijd niets laat horen maar attendeer mij erop als u zich dat voor mij over hebt.
Bedankt lezer, het gaat jou ook goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten